|
Dit keer een column van Astrid Vos, een zeer indrukwekkend verhaal.
Iemand van de Xhosa-bevolking uit Jeffrey’s Bay, die we heel goed kennen, heeft een zusje van 14 waar ze al vanaf dat ze zelf twaalf was voor zorgt omdat hun moeder toen overleed. Het babyzusje was toen nog maar een paar maanden oud! Ze hebben altijd in behoorlijke armoede moeten tobben en waren afhankelijk van de ‘goedheid’ van familieleden die niet op deze twee wezen zaten te wachten.
Dit 14-jarige zusje is nu zwanger en gaat bijna bevallen. Het is heel simpel: ze wil dit kind niet!
Arm kleintje; nog niet eens geboren en al zo ongewenst en onwelkom!
Het piepjonge moedertje loopt al twee jaar weg, gaat niet meer naar school, gaat van de ene ‘vriend’ naar de andere en dacht het allemaal wel voor elkaar te hebben. Die grote zus van haar was maar lastig. Niks mocht en ze moest ook nog gewoon naar school.
Maar negen maanden geleden gebeurde het dan toch; ze verwacht een baby. De paniek sloeg gelijk toe en toen een paar maanden later haar ‘vriend’, die niet eens zeker wist of de baby wel van hem was, haar ook nog ‘ns wegstuurde, zag deze tiener het helemaal niet meer zitten.
Toen ze griep kreeg en daarvoor naar de overheidskliniek ging, heeft ze pillen gekregen. Die heeft ze bewaard. Ze is naar een tante gevlucht en heeft alle pillen ingenomen en EEN LITER PARAFINE gedronken! (petroleum; waar die ouderwetse kooktoestelletjes op branden. Die worden hier nog volop gebruikt in de armoedige houten hutjes).
Gelukkig vond tante haar en is ze naar het ziekenhuis gebracht. Ze is bijgekomen en was er vreselijk aan toe. Haar slokdarm en maag waren ernstig verbrand. Het mag duidelijk zijn dat ze het allemaal niet meer zag zitten.
Na een week is ze ontslagen uit het ziekenhuis en toen ze terug moest om weer nieuwe pillen te halen, is ze niet gegaan en weer weggelopen. Een tijd lang wist niemand waar ze was en of ze nog leefde maar sinds een enkele week is ze weer terug bij een tante, een zwaar gehandicapte vrouw.
En nu komt de baby bijna. Zou dit arme kleintje beschadigd zijn? Het piepjonge moedertje heeft geen idee hoe ze voor een kindje moet zorgen. Ze heeft geen cent. De tante leeft ook van een absoluut minimum en is lichamelijk absoluut niet in staat. De zus van het moedertje heeft zelf al 3 kinderen, waarvan de jongste nog geen jaar, en kan en wil echt haar zusje én een baby niet in huis halen. Ze voorziet veel problemen en kan het financieel helemaal niet behappen.
Verhalen als deze, en dit maken we in onze directe omgeving vaak mee, kunnen me zo wanhopig maken! Wat moet er van dit arme baby’tje terechtkomen als niemand voor haar/hem wil? De maatschappelijk werkster, bij wie om hulp is gevraagd, weet het ook allemaal niet zo goed. Ze heeft stapels niet afgehandelde dossiers met ‘gevallen’ als dit. Wat kán ze doen? We zouden grote steden vol met gezinsvervangende huizen (foster homes) moeten bouwen om alle kindjes uit deze omstandigheden op te kunnen vangen.
Ze redeneert bovendien; als dit kleintje door iemand anders verzorgd zou gaan worden (adoptie bijvoorbeeld) dan zou moedertje zo alle ellende weer vergeten en binnen de kortste keren wéér zwanger zijn. ‘Nee hoor, laat haar deze baby maar gewoon krijgen, dan ziet ze dat het niet zo simpel is’!
Ik durf geen percentage te geven van het aantal kinderen binnen de ‘Victory4All’ scholen die uit gelijksoortige situaties komen maar ik ben blij dat we hen in ieder geval een fijne schooltijd kunnen geven en door goed onderwijs ook de kans op een goede toekomst. Door de liefde van de leerkrachten en hun voorbeelden en onderwijs over Gods manier van leven, leren de kinderen om niet dezelfde weg te bewandelen als hun ouders. Dat is ons doel!
Daarnaast worden er al veel kinderen binnen onze gezinsvervangende huizen opgevangen. Allemaal kinderen van ouders die niet voor hun kinderen kunnen zorgen.
En als ik dan al die lieve, vrolijke koppies allemaal bij die pleeggezinnen of in de klassen zie zitten, denk ik; jullie verdienen het gewoon dat wij ons voor jullie inzetten en dit mogelijk maken.
Astrid